Kenapa kita berkrisis dengan alam?
KETIKA kita mengalami bencana alam dan nampaknya semakin kerap dan semakin parah, kita tidak mahu akur betapa kita sedang berkrisis dengan alam.
Lihat sahaja kekerapan tanah runtuh, banjir besar, angin taufan, gempa bumi, kemarau panjang dan penyebaran penyakit berjangkit.
Seharusnya kita semakin insaf dan sedar bahawa kesemua bencana itu berpunca daripada tangan kita sendiri yang tidak menerima betapa kitalah yang telah merosakkan keseimbangan alam ini.
Krisis ekologi ternyata menjadi ancaman terbesar kepada survival bumi ini dan penghuninya. Melihat kepada akibat dan natijah semua krisis alam ini, debat mengenai melindungi alam telah menjadi agenda global.
Perbahasan lebih empat dekad mengenai isu alam telah bermula. Sejak wujudnya Persidangan PBB mengenai alam sekitar yang diadakan di Stockholm pada Jun 1972, sejumlah persidangan telah diadakan termasuk Sidang Kemuncak Bumi 1992 dan Persidangan Paris 2017 mengenai perubahan cuaca.
Akan tetapi yang jelas keadaan alam semakin parah. Terlalu banyak laporan mengenai keadaan alam yang sedang mengalami krisis.
Terakhir ialah laporan Panel Antara Kerajaan mengenai Perubahan Cuaca ( IPCC) yang disediakan oleh pakar saintis dunia.
Mereka memberi amaran, pemanasan bumi hanya tinggal 12 tahun lagi untuk berada pada kenaikan 1.5 darjah Celsius.
Jika ia melebihi tahap itu walaupun setengah darjah sahaja, ia akan membawa risiko kemarau, kepanasan ekstrem dan kemiskinan kepada jutaan manusia.
Kenaikan setengah darjah akan mengakibatkan kematian batu karang, semakin ramai akan terdedah kepada kekurangan air, jutaan lagi akan berdepan kenaikan paras air laut dan kepupusan yang sangat serius kepada ikan marin.
Manakala laporan NASA pada 2010 pula menyatakan kereta mobil adalah penyumbang terbesar kepada perubahan cuaca.
Keadaan laut disebut sedang nazak. Hanya 13 peratus laut dibumi ini yang tidak dirosakkan oleh aktiviti manusia. Zon laut yang telah mati dengan keadaan sifar oksigen telah meningkat empat kali ganda sejak 1950. Perubahan cuaca ialah penyebab kepada fenomena deoksigenasi pada skala besar kerana air laut yang semakin panas akan menyimpan oksigen yang semakin kecil.
Kebanyakan kehidupan laut tidak boleh bertahan dan akan pupus. Laut memberi makan kepada lebih 500 juta penduduk dunia terutama di negara miskin dan menyediakan pekerjaan kepada 350 juta orang.
Mengikut kajian yang ditaja oleh PBB, degradasi tanah telah mencapai tahap kritikal. Setakat ini, sejumlah 75 peratus tanah yang telah mengalami degradasi dan dijangka degradasi itu akan terus berlaku kepada tahap 90 peratus menjelang 2050.
Sejumlah tanah seluas sesetengah negara Kesatuan Eropah mengalami degradasi akibat pertanian, pembesaran bandar dan pembalakan. Konvensyen PBB untuk Menangani Desertifikasi (UNCCD), ekonomi global akan kerugian AS$23 trilion menjelang 2050 disebabkan oleh degradasi tanah.
Tanah ialah asas kehidupan dan 95 peratus daripada makanan bersumber daripada tanah.
Gejala kekurangan air juga semakin meningkat berpunca daripada perubahan cuaca. Sejumlah 2 bilion penduduk dunia mengalami kekurangan akses kepada air minum, lebih 4 bilion juga kekurangan akses kepada sanitasi yang selamat.
Ekosistem air tawar juga semakin musnah pada kadar yang mengejutkan - 71 peratus daripada kawasan tanah lembab di seluruh dunia telah musnah akibat eksploitasi manusia sejak satu abad lalu.
Asia Barat dan Afrika Utara berisiko tidak boleh dihuni lagi dalam beberapa dekad akan datang kerana akses kepada air tawar berkurangan sebanyak dua pertiga sepanjang 40 tahun.
Dalam masa sama, terdapat 1 bilion manusia dunia kini kelaparan, hampir sepertiga makanan yang dihasilkan untuk konsumsi manusia hilang atau dibuang setiap tahun.
Setiap tahun, pengguna di negara kaya membazir makanan hampir sama banyak dengan makanan yang dihasilkan oleh Sub-Sahara Afrika.
Anggaran di Eropah mendapati 70 peratus daripada makanan terbuang adalah daripada isi rumah, perkhidmatan makanan dan sektor runcit. Selebihnya 30 peratus adalah daripada sektor pengeluaran dan pemprosesan.
Tanah, air, buruh, tenaga dan input lain yang diguna dalam proses penghasilan makanan nampaknya disalurkan kepada saluran lain yang sepatutnya dapat dimanfaatkan kepada masyarakat yang memerlukan manakala pembuangan makanan di kawasan sampah perbandaran menghasilkan gas metana yang menyumbang kepada pemanasan bumi.
Persoalan sekarang, sampai bila kita akan terus berkrisis dengan alam?
Muat turun aplikasi Sinar Harian. Klik di sini!
