Setahun reformasi di Putrajaya

24 NOVEMBER lalu, genap setahun pentadbiran Datuk Seri Anwar Ibrahim sebagai Perdana Menteri. Pemilihan yang penuh kontroversi dan percaturan kuasa kumpulan elit politik. Keputusan Pilihan Raya Umum ke-15 (PRU15) menyaksikan tiada parti mendapat majoriti kerusi dan tiada calon perdana menteri yang mempunyai sokongan mencukupi. Pembelahan kerusi terbesar kepada dua parti bertentangan ideologi – Pakatan Harapan (PH) dan Perikatan Nasional (PN) memperlihatkan percaturan kuasa terarah kepada ahli Parlimen bersifat ‘rebel’, parti-parti kecil (yang mempunyai jumlah kerusi lebih kecil) serta Istana Negara. Setelah hampir seminggu perundingan antara parti politik dan isyarat Istana Negara, akhirnya Anwar mendapat perkenan mengangkat sumpah sebagai Perdana Menteri. Beliau dengan pantas menyusun strategi politik mengukuhkan kedudukannya. Daripada sekadar majoriti 114 melalui gabungan PH dan Barisan Nasional (BN), Anwar mendapat sokongan Gabungan Parti Sarawak (GPS) serta Gabungan Parti Rakyat Sabah (GPRS). Menjelang pembentukan kabinet, Anwar telah mempunyai majoriti dua pertiga di Dewan Rakyat. Daripada momokan Perdana Menteri pilihan istana, Anwar berjaya menjadikan pentadbirannya sebagai pentadbiran mewakili sokongan rakyat dan mencerminkan keputusan PRU15. Sudah tentu pencapaian Anwar bukan mudah. Daripada pelobi politik sehinggalah kepada ahli politik, semua seperti burung hering menunggu saat mahu mengambil habuan atas usaha mereka menjadikan Anwar sebagai Perdana Menteri. Justeru, sejak permulaan pembentukan kabinet, Anwar ‘terpaksa’ membalas budi termasuk melantik mereka yang tidak berkebolehan sebagai menteri. Kelemahan pentadbiran, komunikasi dan wawasan membelenggu sebahagian besar kementerian yang dipimpin oleh menteri-menteri yang tidak berkebolehan. Maka, tidak hairanlah kaji selidik Merdeka Center mendapati populariti Anwar telah merosot berbanding semasa beliau mula menjawat jawatan. Walaupun kaji selidik seperti itu bukanlah 100 peratus benar, namun Anwar harus memberikan perhatian serius jika mahu memperbaiki prestasi kerajaan. Kita harus akui selama setahun ini Anwar cuba melakukan yang terbaik untuk memenuhi ikrar menyelesaikan kos sara hidup, meningkatkan pertumbuhan ekonomi, menegakkan tata kelola baik dan melakukan reformasi politik. Beliau menawarkan dasar Ekonomi Madani bagi menggantikan Dasar Wawasan Kemakmuran Bersama 2030. Walaupun penggantian separuh jalan itu tidak memberi gambaran pentadbiran yang baik, namun kandungan Ekonomi Madani itu lebih penting. Digabungkan dengan pengenalan Pelan Induk Perindustrian Baharu 2030 (NIMP 2030), Ekonomi Madani sepatutnya berjaya merancakkan pertumbuhan ekonomi negara, meyakinkan pelabur asing dan meningkatkan nilai ringgit. Namun, pentadbiran kerajaan bukanlah one-man show. Apabila beliau gagal membentuk sebuah pasukan kabinet yang bagus, semua dilakukan serba tidak kena dan tidak menjadi. Kejayaan pentadbiran Anwar mengurangkan kadar pengangguran dan inflasi tidak memberi impak positif besar kepada rakyat susulan negara terus berdepan kemerosotan nilai ringgit, pelaburan serta pertumbuhan ekonomi. Lebih membimbangkan, rakyat bukan sahaja tidak yakin dengan hala tuju ekonomi negara, malah kepercayaan terhadap agenda reformasi Anwar juga kian terhakis. Pembaharuan politik yang dijanjikan masih menyembunyikan diri dan tidak mewarnai pentadbiran Anwar. Perkara paling mudah seperti peruntukan sama rata kepada ahli Parlimen masih gagal dilaksanakan, apatah lagi hal-hal lebih besar seperti tata kelola dan pencegahan rasuah. Dalam tempoh setahun ini, Anwar gagal mengubah persepsi bahawa Pejabat Peguam Negara dan Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia (SPRM) merupakan alat ‘Perdana Menteri’, sebaliknya persepsi itu semakin kukuh. Realiti selepas setahun pentadbiran, Anwar bukan sahaja gagal menarik sokongan mereka yang tidak menyokong PH pada PRU15, malah ada penyokong sendiri mula menjauhkan diri. Pada usia 76 tahun, Anwar harus membuat keputusan sama ada beliau mahu bersara sebagai negarawan reformis atau cuba mengekalkan kedudukan selama yang boleh. * Jalil Backer ialah Presiden Angkatan Karyawan Nasional (Akar)