Gaji oh gaji

SEJAK Belanjawan 2025 diumumkan, topik paling kerap saya dengar ialah tentang gaji minimum. Mengikut logik, yang patut bercakap mengenainya dan sekali gus meraikannya tentulah golongan pekerja atau bakal pekerja. Tetapi pengamatan di sana sini mendepankan saya dengan realiti berbeza. Yang banyak bercakap dan agak kuat ialah majikan, manakala yang tumpang bercakap tetapi agak perlahan pula golongan peniaga. “Berat ni, nampak pada mata kasar memanglah RM1,700 sahaja tetapi cuba campur KWSP, PERKESO, EIS, campur tolak dekat RM2,000 juga. “Itu belum termasuk kos cuti tahunan, cuti sakit, cuti umum. Kalau dikira kesemuanya dah RM2,300 lebih.” Itu antara dialog yang pernah saya dengar. “Pada penghujungnya majikan akan menyerap kos kenaikan gaji minimum itu ke dalam harga barang. Sana naik sikit, sini naik sikit, akhirnya kalau tak dapat tambahan untung pun, akan kembali ke asal yakni balik modal.” Itu kenyataan yang pernah saya baca di media sosial. “Akhirnya yang membayar kenaikan gaji minimum itu bukan majikan tetapi kita semua, pengguna. Dalam kalangan kita pula, paling terjejas ialah pengguna yang bekerja sendiri,” kata seorang kawan saya, pemerhati politik yang gerak gerinya sentiasa diperhati isteri sendiri. “Yang paling untung pula bukan pekerja tetapi peniaga. Dengan naiknya gaji minimum pekerja bermakna terbuka lagi satu peluang untuk mereka menaikkan harga,” katanya lagi. Semua itu saya dengar, kemudian saya biarkan masuk telinga kiri, keluar telinga kanan. Tiada yang pelik di sebalik kenyataan itu. Lebih dua setengah tahun lepas ketika bekas Perdana Menteri, Datuk Seri Ismail Sabri Yaakob mengumumkan kenaikan gaji minimum daripada RM1,200 kepada RM1,500 untuk syarikat mempunyai lima pekerja dan lebih, saya percaya kita pernah mendengar cerita dan dialog hampir sama. Kita dapat dengar keluhan majikan, kita dapat dengar cerita mereka akan menyerap kos dengan menaikkan harga barangan atau perkhidmatan dan kita dapat membaca berita tentang peniaga yang menahan lukah serta bubu besar. Yang tidak pelik itu hanya akan menjadi pelik jika majikan marah-marah kepada kerajaan sebab menaikkan gaji minimum itu hanya RM200 iaitu daripada RM1,500, bukannya lebih daripada itu. “Sepatutnya naikkanlah RM500 atau RM1,000, barulah pekerja seronok dan lebih bermotivasi.” Memang sangat pelik kalau mereka berkata begitu. Dan memang luar biasa jika setiap kali kerajaan mengumumkan kenaikan gaji, peniaga berlumba-lumba menurunkan harga barang sebagai tanda menghargainya. Seperkara lagi yang tidak pelik apabila menyentuh soal gaji minimum tentulah sikap sebahagian majikan yang akan memberi pelbagai alasan untuk menangguhkan pelaksanaannya. Sebab itu selepas lebih dua tahun pengumuman gaji minimum RM1,500 masih terdapat ramai pekerja dibayar rendah daripada kadar tersebut. Dan bukan semua datang daripada syarikat yang mempunyai lima pekerja ke bawah. Ada syarikat besar, yang taukenya berkereta berbesar-besar (maksudnya, banyak kereta besar) membayar gaji tukang kebun RM1,000 sebulan dan saya pernah jumpa pekerja restoran dibayar RM950 sahaja. Saya yakin perkara sama akan berulang. Akan ada pekerja hanya dapat melihat atau mendengar pekerja lain menerima RM1,700 sebulan sedangkan dia terpaksa bekerja enam minggu atau lebih untuk mendapatkan jumlah sama. Lebih buruk kalau jumlah yang sedikit itu pun dibayar secara ansur-ansur. Sebenarnya apa juga perkara, selagi berkaitan dengan wang ringgit, kepelikannya akan hilang dengan serta-merta. Duit ringgit mempunyai kuasa luar biasa untuk mengubah sesuatu. Contoh mudah, kisah seorang saudara jauh saya yang berkata begini ketika PM kesembilan umum kenaikan gaji minimum: “Alhamdulillah, kenaikan RM300 besar maknanya bagi orang macam kami. Macam-macam boleh ditampung dengan kenaikan itu. Bagi diri saya, selepas ditolak itu dan ini, dapat jugalah simpan RM50 sebulan. Kalau dulu tak merasa boleh menabung. Berhutang adalah.” Dan tiga hari lepas dia berkata: “Alhamdulillah, kenaikan RM200 besar maknanya bagi orang macam kami. Macam-macam boleh ditampung dengan kenaikan itu. Bagi diri saya, selepas ditolak itu dan ini, dapat jugalah simpan RM50 sebulan. Kalau dulu tak merasa boleh menabung. Berhutang adalah.” Sejujurnya saya hanya menukar angka RM300 kepada RM200 dalam ayat itu, selebihnya saya salin dan tampal sebab dialognya juga kedengaran salin dan tampal. Jangan rasa pelik sebab seperti yang saya katakan, dalam soal wang ringgit tiada apa yang pelik. Jadi apa yang pelik? Dua perkara iaitu pertama, pekerja berlumba-lumba bekerja secara maksimum selepas mendapat gaji minimum dan kedua, ahli politik terutama menteri berlumba-lumba hendak mengikut jejak Perdana Menteri, bekerja tanpa mengambil gaji...#dush! * Datuk Dr Budiman Mohd Zohdi pernah berkhidmat sebagai setiausaha politik dan bekas wakil rakyat